MI-AN Publications

Миодраг Друговац за „Сок од простата“ изјави дека тоа „е едно од најоригиналните дела на македонската и југословенската литература, скапоцен алем-камен во мозаикот на нејзините вредности. Тоа е еретичко дело што фасцинира!“.

Сонцето како појдовна, но и централна тема во оваа книга е всушност инструмент со кој се мери течението на вре¬мето. Дуалната природа на сонцето и спрегата на спротивставени енергии што во себе ги носи се две страни на ед¬на паричка, денот и ноќта, зората и залезот, животот и смртта, црното и белото, јин и јанг итн. Веднаш може да се насети сензибилитетот на нејзината поезија, лирична, нежна, медитативна, во исконски склад со природата, длабо¬ка, иск-рена и свежа.

Кога теоријата ќе треба да се спроведе во практика, особено при лексикографска работа, доаѓа најтешкиот дел од задачата. Како да се решат разни поединечни случаи? До која мера ќе се оди со противположеност на значењето? И многу други тешки прашања. Тоа е навистина компликувана задача, која авторот Емил Ниами успешно ја решил во овој речник на повеќе од 200 страници со опфатени околу  450 (446) антонимски парови подредени по азбучен редослед. Во предговорот авторот ја објаснува методологијата на изработката и ги дава изворите од кои е ексцерпирана лексичката граѓа, а тоа се околу 200 дела на македонски автори, публицистика, блогови, телевизиски емисии итн.

Паронимите се формално слични зборови во пишувањето и во изговорот, но со различно значење. Токму затоа, во македонската јазична практика многу често се јавуваат грешки во нивната употреба. Затоа, Книгоиздателството Ми-Ан е гордо што може да каже дека го објавува првиот Речник на паронимите во македонскиот јазик. Во Речникот се обработени пароними кои се зборови со општа употреба, како и термини  од повеќе научни области: алгебра, анатомија, архитектура, банкарство, биологија, географија, граматика, економија, лингвистика, логика, медицина, музика, политика и др. Паронимите се подредени по азбучен ред, со објаснување на значењето на секој збор и со примери за нивна употреба во одделни фрази или реченици.

Изданието „(И)стории од долапот: избор од македонската народна еротика“ е уште едно навраќање на темата за еротиката во македонскиот фолклор, за која сум пишувала во повеќе прилики досега. Важно е уште на почетокот да се каже дека тоа директно се надоврзува и во извесна мера претставува дополнета и проширена варијанта на книгата „Голиот на гости (Антологија на маке-донскиот еротски фолклор)“ (Ми-Ан, Скопје, 2007)

Симона Груевска Маџоска е авторката на првата книга посветена на лексикологијата на македонскиот јазик. Со ова издание, авторката и Книгоиздателството Ми-Ан ја пополнуваат долгогодишната празнина во македонската лингвистика. Книгата е наменета за стручната јавност, но таа ќе биде корисна и нужна и за сите оние кои се интересираат за македонскиот јазик и лингвистиката воопшто.

Функциите на живеачката, креативно ставени во тригонометријата на постоењето, продуцираат мисловност низ динамичен стих кој е експлозивно згуснат. Песните се отворени и достапни, разбирливи и приемчиви, но има и запрепастувачки песни-минијатури кои шокираат со грандиозноста на мислата, а кои значенски едначат со суштинско-сврзувачките симболи во кодификацијата на математичкиот јазик.

Даниела Андоновска–Трајковска ги повлекува рационалните и ирационалните вредности на Фибоначиевата низа во спектрумот на текстуални геометриски тела-песни за да го демистифицира човекот не само од аспект на антрополошки емпириски и логички позитивизам, туку и од аспект на еден прагматичен светоглед.

Во Écriture féminine и романот: Прилог кон феминистичката теорија на жанрот, дадена е нова перспектива во книжевно-теориското истражување на женското писмо и романот како книжевен жанр. Целта на книгата е да се разгледа пристапот на жените до романот. Тука за првпат се изделени модели на женско писмо во роман како посебни феминистички модели на текст. Темата се однесува на женското творештво. До XVIII век женското творештво е покриено со плаштот на вековната тишина. Во XIX и XX век можеме да говориме за појавата на првите романи на писателките. Во романот како жанр со слободни контури, писателките можат најлесно и најдобро да се изразат себе си и да ја прикажат стварноста. Зошто постои женското писмо? Женското писмо постои затоа што постои женската субјективност. Женскиот субјект пишува преку телото.

Во книгата, авторот ги зема добро познатите симболички, митски, фолклорни елементи, стварите од секојдневието, малите парчиња од културата и културното наследство и ги преработува, си поигрува со нив, често ги разложува на значенско ниво, за да ги организира во сопствениот поетски дискурс, добивајќи притоа сосема нови ставови, светогледи, па и нови означители и означувачи. И уште: овој пристап не секогаш е веднаш препознатлив и директен. На тој начин, Ковилоски ги маскира/трансформира нормите, што неговата поезија ја прави динамична, понекогаш цинична, но секогаш читлива и провокативна. Од перформативноста на поезијата до слемот е само еден чекор.

Во книгата се застапени драмите „На трите вечери“, „Смртта на Питија“, и „Децата на Лилит“.

Во зборникот се вклучени следниве руски народни приказни: Василиса Прекрасна. Репка, Баба рога, Принцот Иван, жар-птицата и сивиот волк, Разбојници, Јовче-будалчето, Гуски-лебеди, Златниот коњ, Морскиот цар и Василиса Премудра, Елена Премудра, Златниот прстен, Оди таму – не знам каде, донеси го – не знам што и Маша и мечокот.

Авторката Јасмина Миронски:

„Гонџа Агнеса (Агнес) Бојаџиу од Скопје го посвети својот живот на работата по калливите предградија на Индија и светот, грижејќи се и дарувајќи им љубов на најсиромашните од сиромашните, најзаборавените од заборавените, на најосамените од осамените, и стана Светицата Тереза од Калкута. За необичната скопјанка и за нејзината младост во родниот град многу малку беше напишано за време на нејзиниот живот, што ми беше поттик да започнам со ова истражување, во 90-тите години од минатиот век. Веднаш се соочив со фактот дека не само што недоволно се знае за нејзината младост, туку речиси сите документи за нејзиното семејство биле уништени за време на војните, на поделбите, преселбите, поплавите, како и во катастрофалниот земјотрес што го погоди Скопје (1963). Истовремено, достапните податоците што останале се често непрецизни, контрадикторни и нецелосни. Во времето на моето детство таа беше синоним за нешто добро и хумано иако сосема непознато. Нејзиното име го среќававме од мали, но за нејзината работа и за нејзиниот личен живот не знаевме многу. Повеќегодишните истражувањата во Скопје, а потоа и во Калкута, Индија, за време на престојот на нејзиниот погреб, ми овозможија да приложам една посеопфатна слика и за неа, и за нејзината необична животна определба втемелена во Индија и проширена низ светот.“

Пет години по објавувањето на неговата поетска книга „Светлината на Света Гора“ (2015), за која ја доби нашата највисока поетска награда „Браќа Миладиновци“, Џепароски го менува топосот на своите поетски интереси посветувајќи ја книгата „Град“ на градот во кој го минал целиот свој живот – на градот Скопје. На епистемолошки план книгата ја следи траекторијата од времето на римско „Scupi”, преку скопскиот земјотрес од 1963 година, што авторот како петгодишно дете и самиот го доживеал, па сè до денешни дни, додека на формален план таа содржи елементи и на епската поезија – епската широчина, одмерениот ритам, повторувањето, но и на лирската поезија – интимната, социјалната и интелектуалната лирика.

Насловната синтагма на новата поетска збирка на Ерол Туфан „Меланхолија“ директно ја посочува авторската интенција да суге-рира состојба на длабока тага. Читателот како со самиот наслов да е предупреден во стиховите што следат да не бара светли нијанси, вед-рина, радосни расположенија... И, се чини, токму тоа го привлекува читателот, зашто секој од нас, понекогаш, чувствува длабока потреба да го сподели меланхоличното расположение, понекогаш и да ја по-вика и да влезе во дијалог со неа. За секој од нас, меланхолијата е нешто друго, секој тоа чувство го доживува поинаку, различно. Ба-рајќи соодветен начин да се опише меланхолијата со која се сретнуваме во стиховите на Ерол Туфан можеби најсоодветно би било да речеме дека тој се доближува до сфаќањата на неоплатонистот Марсилио Фичино, на почетокот на ренесансата. Од него, имено, потек-нува ставот, широко раширен во тоа време, а чии одгласи уште ги чувствувавме, дека меланхолијата е неодминлив, па дури и задолжи-телен атрибут на секој кој има интелектуални или уметнички претензии.

Откривајќи ја сопствената душа, поезијата на Стојчевска ќе ве натера да ѕирнете во сопствената душа, да се сетите на сопствените блиски, без оглед дали се тие тука со вас или некаде далеку, во некоја друга димензија.

Во последната деценија, во македонската литература се појави бран на млади автори кои важат за вистинско освежување на нашата книжевна сцена. И покрај тоа што се работи за млади автори, квалитетот кој тие го понудија беше една од клучните работи за нивниот успех и кај книжевните критичари и кај читателската публика. Романот „Црна шума“ од младиот писател Симеон Јанков претставува продолжение на овој тренд, а воедно и потврда за тоа дека нашата книжевна сцена има млади имиња на кои треба да им се даде шанса затоа што токму тие се нејзината иднина.

Зборник од делата научесниците на првите три манифестации „Креативни точки“.
Иако целната група на манифеста-цијата „Креативни точки“ се младите уметници, првото издание се отвори со песната „Кирил Пејчиновиќ за последен пат ги ора манас-тирските нивје“ на истакнатиот писател и публицист Јован Павловски и расказот „Поправка“ на афирмираната писателка и критичарка Оливера Ќорверзироска. Зашто, генерациите од кои се учи и се наследува занаетот, не ги забораваме. Оти, како што поентира и Блаже Конески, без традиција нема иновација. Им благодариме на поддршката.
Освен нив, во Зборникот се застапени: Петар Андоновски, Митко Апостолов, Mитко Гогов, Катерина Гогова, Ана Голејшка, Живко Грозданоски, Ѓоко Здравески, Јован Илиевски, Томислав Каранфиловски, Ѓорѓи Крстевски, Владимир Лукаш, Калина Малеска, Марта Маркоска, Фросина Пармаковска, Елена Пренџова, Перо Сарџоски, Биљана Стојановска, Давор Стојановски, Небојша Стојаноски, Снежана Стојчевска.

Возвишеното и поезијата е акрибична и научно фундирана книга во стилот на високиот степен на ерудиција на нејзиниот автор, повеќекратно потврдена во неговиот досегашен критичко-теориски опус. Како одличен познавач на естетско-философската мисла за феноменот на возвишеното, Џепароски суверено се движи низ најновите теориски сознанија на релевантни автори од втората половина на XX-иот и првите децении на XXI-от век, како што се: Ж. Дерида, Ж. Ф. Лиотар, Ф. Џејмисон, Т. Иглтон, Ж. Лакан, С. Жижек, С. Фриленд, Ј. П. Гринвуд, В. Моско и други.

Книгата е посветена на културните фактори во учењето на јазици и ги презентира резултатите од неколкугодишната истражувачка работа со учениците од македонско потекло и нивните родители кои живеат во германскојазичниот дел на Швајцарија.

Книгата е значаен прилог кон проучувањето на една важна особеност на македонскиот јазик, а тоа е местото на заменските клитики. Македонскиот јазик, според специфичната употреба на заменските клитики, се изделува како во рамките на словенското јазично семејство, така и во рамките на балканскиот јазичен сојуз и поради тоа е важно еден ваков труд да биде достапен и за домашната и за странската научна јавност. Трудот е поткрепен со теориски пристап, а илустриран со примери од македонската литература и од живиот јазик. Особено е значајно што во овој труд е застапен и компаративниот метод, па така, во споредба со околните словенски и несловенски јазици, се согледуваат посебностите во системот на македонските заменски клитики.

Книгата на д-р Наталија Андријевска „Прилози за македонската глаголска префиксација – традиција и континуитет“ претставува значаен придонес за проучувањето на историското зборообразување на македонскиот јазик, со што се потврдува континуитетот на писмениот јазик од црковнословенскиот период до денес.

Ова е прва енциклопедија на македонски имиња во која се дадени објаснувања за потеклото и значењето на имињата кои се употребуваат во Македонија, и покриени се над 90% од сите имиња кои се употребуваат кај Македонците. Книга чија тема која е од интерес за сите луѓе, што ѝ дава универзално значење и ја прави привлечна за најшироката публика. Она што е уникатно за оваа книга, и што претставува еден пионерски исчекор, е поврзувањето на словенските имиња со соодветните имиња на другите јазици, според нивното значење.

Седмата книга на Лилјана Палигора носи раскази, базирани на вистински настани, кои се пред сè и над сè - искрени. Во нив се пресликува животот, таков каков што е: комплициран и едноставен, со големи случувања и мали нешта.