Компјутерска поезија

Често, отворајќи ја книгата, ја прескокнуваме страницата со посвета или мото. Напрасно! Барем во случајот со „Компјутерска поезија“, Славчо Ковиловски со краткото и духовито тристишие

Ја лажам тревата

дека сум поет:

јас сум косач.

ја најавува, на свој начин ја определува и концепцијата на стихозбирката, но и својот пристап кон поезијата и творештвото. Она што е најочигледно – Ковиловски сака да си поигрува со конвенционалното размислување, со стереотипите за големината и важноста на креаторот, па така, се откажува од судбината на творецот/поетот, за да прими на себе далеку поскромна ролја: косач. Се чини, јасна ни е понатамошната тематска и структурна определеност на стихозбирката. Косачот, жетварот, неговиот интимен однос со тревата (која ја „лаже“), навидум, нè насочуваат кон фолклорот, чиј елемент е и косидбата и оној што врши дејствието. Но… Косачот е и легитимен митопоетски елемент, носителот на смртта. Дотолку повеќе што во мотото е доведен во директна врска со тревата, односно, со она што треба да биде покосено, кому треба да биде одземено животното начело. Уште повеќе, поетот е само маска зад која се крие вистинското лице на Деструкторот. Иронијата, па ако сакате и цинизмот на ваквата релација е во фактот што тој, Деструкторот се крие зад маската на Творецот/Поетот. Или пак, не станува збор за маска туку за еден, во своето двојство, единствен принцип.