Сонцестој

Ако првата книга на Катерина Гогова „Актите се кастрирани“ е олицетворение на огнот, а втората книга „Пад во немирна вода“ олицетворение на водата, то-гаш „Сонцестој“ е воздух, небо на кое сонцето изгрева и заоѓа. Нејзи-ните стихови се во склад со природата, промената на годишните времиња и природните елементи.
Кога ќе го погледнете насловот и поднасловите ќе добиете впе-чаток дека во двата дела се работи за две потполно различни емоции, но напротив, при читањето може да насетиме дека темнината преов-ладува низ целата книга. Ако внимателно се погледне насловот на вториот дел сосем прецизно тоа и го навестува, дека е копнеж по полноќно сонце, за најдолгиот ден. Во својата песна „При¬видна да-лечина“ ќе напише: /Далеку сум од сè/ што може да се нарече свет-лина,/ во овие пресушени дланки/ мирува спокојот/ со кој светот го врти/ последниот круг околу сонцето./, додека пак во песната „Одбо-лувај“ ќе не соочи со стиховите /Крв, гној и пот,/ во нова верба се колне небото,/ ти, близнак на месецот,/ посестра на сонцето,/ носиш едно чудо светлост/ помеѓу зората и самракот./. Ова може да се про-толкува како продолжение на оној вековен копнеж на Рацин со кој растевме и живееме, изнедрен во стиховите /Се к‘ти ноќта црна!/ се рути карпа – мрак!/ и петли в село пејат/ и зората се зори – / над карпа в крв се мие/ и темнината пие/ Силно/ светнал/ ден!/. Копне-жот за тој ден што силно ќе светне интуитивно го чувствуваме и сега, еден век подоцна.
Темнината и меланхолијата која преовладува во книгата може да се поврзе и со периодот во кој песните се пишувани. Оваа 2020 годи-на ќе биде запаметена како година на пандемија. Тоа може да се по-чувствува во следните стихови /Оваа тажна година,/ без топлина, без заборав,/ мирно патува кон вечноста./ Моите стихови, пророци,/ на вистината наследници,/ ги чекам пак/ да ми дојдат/ штом зазори./ (Зора), но и во не помалку интензивните стихови /Времето безна-дежно по мене паѓа,/ се раѓа ново тело/ и утробата на светот/ со лес-нотија воздивнува./ (Меланхолија).